Utvrđenje se nalazi na stenovitom grebenu iznad reke Đetine na periferiji današnjeg Užica.

Podignuto je najverovatnije u drugoj polovini 14. veka, kada se nalazilo u posedu Nikole Altomanovića. Sultan Mehmed II ga osvaja, obnavlja i dograđuje, kao i tvrđave na Dunavu, u cilju sprečavanja eventualnih ugarskih prodora. Tokom 1737. godine utvrđenje je u austrijskom posedu. Karađorđe ga osvaja 1806. godine, ali ga Turci preotimaju 1813. i zadržavaju u svom posedu do 1862. godine kada je, prema ugovoru iz Kanlidže, razoreno miniranjem.

Tvrđava u Užicu je u uslovima ratovanja hladnim oružjem bila gotovo neosvojiva. Čine je tri visinski različita dela: citadela na vrhu sa glavnom kulom, Srednji grad i Donji grad sa Vodenom kulom. Ovakav odbrambeni sistem bio je povezan bedemima i kulama. Od srednjeg dela grada spuštaju se dva bedema, do najjužnijeg dela strme litice na obali reke Đetinje, gde se nalazila Vodena kula, koja je u vreme opsada, omogućavala bezbedno snabdevanje grada vodom. U širem smislu ona predstavlja jedinstvenu konstrukciju na našem području. Bila je polukružne osnove, visoka 25 metara i podeljena na osam etaža međuspratnom drvenom konstrukcijom.