Do Užica, koje je od Beograda udaljeno 187 kilometara, može se doći magistralnim putem, kao i železničkom prugom koja ide do Bara. Grad na reci Đetinji smešten je u uskoj dolini, stešnjenoj sa svih strana šumovitim brdima i visokim stenama. Urbani deo mesta stalno se širi, a kako nema gde, naselja se penju uz strme padine, pretvarajući neke od ulica u prave serpentine, dok se neka od predgrađa nalaze brdima potpuno izdvojena od centra.

Istorija grada seže još od rimskog doba, a gradska hronika navodi da su prva redovna osnovna škola i prva gimnazija u Užicu počele da rade 1839, pošta 1841, bolnica i čitalište 1853. godine. Godine 1866. Užice se i zvanično svrstava među varoši u Srbiji. Na početku Drugog svetskog rata bilo je sedište slobodne teritorije, takozvane Užičke republike. Pod kontrolom partizana grad je bio 67 dana, a potom je zauzet, uz surovu odmazdu. Užice je, zbog toga, već 1946. promenilo naziv u Titovo Užice, koji je zadržan do 1992. Spomenik na Kadinjači, 14 kilometara od Užica, visoravan je koju obeležava spomenik izginulom partizanskom bataljonu, posle gubitka slobodne teritorije Užičke republike.

Svakako najprimamljiviji spomenik u mestu je Užička tvrđava. Njeni ostaci nalaze se zapadno od centra grada na visokoj steni pod kojom Đetinja pravi okuku u obliku slova S.

Ostatak pročitajte ovde.